علمی که ترا گره گشاید بطلب

زان پیش که ازتوجان برآید بطلب

آن نیست که هست می نماید بگذار

آن هست که نیست می نماید بطلب    «مولوی»

فیزیک امروز، افکار مارا متوجه جهان بینی کل نگری کرده است که دقیقا همدوش جهان بینی عرفان کهن شرقی است. مسیر پرپیچ و خم تکامل علوم غربی، از فلسفه های یونان باستان آغاز، و با پیشرفت هیجان انگیز خود، روز به روز از منشأ فلسفی اش دورتر و رفته رفته در عصر حاضر به گستره ای هدایت شد که همخوانی روشنی با عرفان دارد.

شناخت امروزی ما از جهان، با توجه به علم و تکنولوژی کنونی، نمای دیگری از یافته ها و اطلاعات حکما و عرفای کهن است، اما با شکلی نوین و از زاویه ای دیگر. این توافق می تواند ما را به تغییر اصول علمی و تکاملی آنها هدایت کند. می توان گفت برای جهش از این مرتیه ی شناختی، نیاز به تحول در جهان بینی و تکامل در اصول علمی خود، همچون ابتدای قرن بیستم داریم.

این تحول در نگرش فیزیکدانان نوین نسبت به جهان رخ داده و دیدگاه کلاسیکی آنها را تغییر داده است، اما در شاخه های دیگر علوم هنوز نگرش، کلاسیکی است. برای مثال در پزشکی و روان شناسی غربی رایج همچنان دیدگاه کلاسیکی حاکم است و انسان همچون ماشین نگریسته می شود که در بروز هر بیماری، باید تنها آن جزء از بدن انسان درمان شود.

برای ایجاد نگرش نوین و تحولی بنیادی در سایر شاخه های علمی، و ایجاد ارتباط بین آنها برای رسیدن به وحدت علومی که دیدگاه جامعی از جهان هستی را دربرداشته باشد و بتواند پرده از ناگشوده ها و اسرار باقی مانده بردارد، نیاز به شناخت عرفان و بکار بستن اصول این نگرش کل نگر در رهیافت های نوین علمی و ارتباط آنها با یکدیگر است.